اصالت رهبری توأمان مُلکی و ملکوتی و جبروتی امیرمؤمنان

اصول

۱: اصل جمع میان سیاست صُغرا (در دنیا) و سیاست کبیر کُبری (در ملکوت) و سیاست (در جبروت) توسط امیرمؤمنان

۲: اصل هم‌زمان بودن رهبری مُلکی و ملکوتی و جبروتی امیرمؤمنان[۱]

۳: اصل تقوّم هرگونه هدایت علمی و عملی جوامع خلقی به هدایت راهبرانۀ امیرمؤمنان[۲]

۴: اصل آگاهی کامل امیرمؤمنان نسبت به همه تهدیدات عوالمی و فتنه‌های آن[۳]

چالش‌ها

۱: غفلت از ابعاد ملکوتی و جبروتی رهبری امیرمؤمنان در نگاه دینی امروز[۴]

۲: نادیده ‌گرفتن سیاست‌های امیرمؤمنان در همه تحلیل‌های تاریخی و علمی[۵]

[۱]. سیاست صغرای علوی در کنار سیاست کبرای آن حضرت باعث اختصاص جمع رهبری مُلکی و ملکوتی به امیرمؤمنان شد.

[۲]. رهبری امیرمؤمنان صرفاً نظری نبود، بلکه «به بهترین شیوه علمی و عملی» انجام می‌شد؛ یعنی جامع‌الابعاد بود. به عبارتی، امیرمؤمنان گذشته از تهذیب نفوس سالکان صالح و صرف نظر از تزکیه ارواح مشتاقانِ مفتاح، رهبری امت اسلامی را به بهترین شیوه علمی و عملی دارا بود.