اصالت علوی بودن ماه رجب

اصول

۱: اصل ماه رجب، بستر نزول حقیقت ولایت مطلقه علویه[۱]

۲: اصل ولایت علوی، تمثل و تجلی اقرب صوت و صورت به ذات الهی[۲]

۳: اصل حقیقت نقطه تحت باء؛ تبلور اتصال وحدت الهی و کثرت آفرینش در وجود امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام[۳]

۴: اصل پیوند بعثت محمدی و ولایت علوی؛ تحقق کامل رسالت در سایه ولایت[۴]

[۱]. ماه رجب در نگاه علوی، ظرف زمانی بسیار خاصی است که حقیقت ولایت مطلقه در عالم ناسوت، ظهور و تجلی می‌یابد. تولد امیرالمؤمنین علیه‌السلام در کعبه و در این ماه، نشانگر این است که ولایت علوی برخلاف سایر ولادت‌ها، مستقیم از مرکز توحید بیرون آمده است؛ نه از مسیر عادی تولدهای بشری. ماه رجب، بستر فرود حقیقتی است که حامل امر واحده الهی و نقطه تلاقی وحدت و کثرت هستی است. در نتیجه، این ماه نه تنها بستر عبادت‌های فردی بلکه زمینه‌ی شهود ولایت ازلی نیز هست.

[۲]. ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام فراتر از یک شأن تاریخی است؛ در روایات معراج دیده می‌شود که بالاترین قرب پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم به خداوند، با صورت و صوت علی علیه‌السلام همراه بوده است. این نشان می‌دهد که ولایت علوی، نزدیک‌ترین بازتاب و تمثل صفات جمالی و جلالی الهی است. خداوند، خود را در نزدیک‌ترین صورت به حقیقت مطلقه، در وجود علی علیه‌السلام متجلی کرده است، بی آنکه تشبیه یا تجسمی رخ داده باشد. بنابراین درک علی علیه‌السلام یعنی نزدیک شدن به درک صفات الهی.

[۳]. در ساختار وجودی عالم، نیاز به نقطه‌ای هست که عالم وحدت محض (ذات الهی) را به عالم کثرت (مظاهر خلق) پیوند دهد. این حلقه اتصال در وجود مقدس علی علیه‌السلام تبلور یافته است. ایشان همان «نقطه تحت باء» بسم الله است؛ یعنی همان حقیقتی که واسطه فیض بین غیب مطلق و شهود مطلق است. بدون این نقطه، نه معرفت حق میسر می‌شد و نه کثرت آفرینش می‌توانست معنایی در نظام توحید داشته باشد.

[۴]. نبوت بدون ولایت، ناقص و بدون نتیجه است. پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم در طول ۲۳ سال رنج‌های رسالت، به هدفی بزرگ‌تر از صرف ابلاغ شریعت مشغول بود: تثبیت ولایت علی علیه‌السلام به عنوان روح اسلام. هشدار شدید خداوند در آیه ۶و ان لم تفعل فما بلغت رسالته۵ نشان می‌دهد که رسالت محمدی بدون ولایت علوی ابتر است. بنابراین بعثت پیامبر صلی‌الله علیه و آله و سلم و ولایت علوی دو روی یک حقیقت‌اند که در ماه رجب پیوند می‌خورند و یکی بدون دیگری بی‌ثمر می‌شود.