اصالت صبغۀ الهی داشتن امیرمؤمنان

اصول

۱: اصل محوریّت تألّه و خداگرایی در رفتار امیرالمؤمنین[۱]

۲: اصل زهد حقیقی امیرمؤمنان به ‌مثابه طلاق بائن از دنیا[۲]

۳: اصل اجتناب امیرمؤمنان از زر و سیم و زرق و برق دنیوی[۳]

۴: اصل حکمرانی مسئولانه امیرمؤمنان با نیت الهی[۴]

چالش‌ها

۱: نگاه کارکردگرایانه به زهد در نظام مدیریت دینی امروز[۵]

۲: فراموشی فلسفه عبادی در رفتار سیاسی امیرمؤمنان[۶]

۳: تلقی نادرست از زهد علوی به ریاضت‌گرایی افراطی یا انزواطلبی[۷]

[۱]. حضرت علی در پرتو تألّه، از هر چیزی که صبغه غیرخدایی داشت، فاصله گرفت.

[۲]. دلبستگی به دنیا برای حضرت علی منتفی بود؛ او دنیا را طلاق بائن داد که مجالی برای رجوع مجدّد نخواهد بود و زرق و برقِ زر و سیم برای آن حضرت جاذبه‌ای نداشت.