اصول
1: اصل از حقوق مردم بودن توفیر فیء[1]
2: اصل تعریف شدن توفیر فیء به اعطای کامل و بدون کاستی اموال عمومی (فیء) از بیت‌المال به مردم جهت بی‌نیاز کردن کامل آنان نسبت به نیازهای اساسی[2]
اصالت توفیر فیء
۴,۰۰۰ تومان
اصول
۱: اصل از حقوق مردم بودن توفیر فیء[۱]
۲: اصل تعریف شدن توفیر فیء به اعطای کامل و بدون کاستی اموال عمومی (فیء) از بیت‌المال به مردم جهت بی‌نیاز کردن کامل آنان نسبت به نیازهای اساسی[۲] شامل غنائم، جزیه، خراج و دیگر متاع عمومی
۳: اصل تقوّم اجرای توفیر فیء به وجود امام بالأصل یا نائب وی[۳]
۴: اصل معیار بودن بی‌نیازسازی مردم در توفیر الفیء[۴]
[۱]. امیرالمؤمنین در خطبه ۳۴ نهج‌البلاغه «توفیر فیء» را به عنوان یکی از حقوق مردم بر امام بیان می‌کند. امیرالمؤمنین در توصیف حقوق چهارگانه میان امام و مردم، یکی از حقوق مردم بر امام را «توفیر فیئکم علیکم» بیان می‌دارد.
[۲]. در نامه‌ای از امیرالمؤمنین به عبدالله بن عباس حضرت دستور می‌دهد تا اموال عمومی را میان مردم تقسیم کند تا آنان را بی‌نیاز سازد، چرا که واژه «توفیر» از «وفر» به معنای کثرت و تمامیّت است. (معجم مقائیس اللغه، ج۶، ص۱۲۹) راغب اصفهانی در «مفردات»، آن را به «المال التامّ» معنا می‌کند. (ص۸۷۷) به نظر می‌رسد این واژه معنای فراتر از «کثرت» دارد و بر «تمامیّت» دلالت می‌کند. ممکن است چیزی فراوان باشد اما کامل نباشد، در حالی که وفور به معنای کثرت خاصی است که همراه با تمامیّت است. صاحب «العین» نیز آن را این‌گونه معنا کرده است: «المال الکثیر الذی لم ینقص من شیء» (ج۸، ص۲۸۰) مقصود از «فیء» در این عبارت، اموال عمومی است که در بیت‌المال جمع‌آوری می‌شود، اعم از غنائم جنگی، جزیه، خراج و دیگر منابع عمومی. بنابراین «توفیر الفیء» به معنای اعطای کامل و بدون کاستی حقوق مردم از بیت‌المال است. به عبارت دیگر، امامG در این عبارت تأکید می‌کند که تمام حقوق مردم باید به طور کامل و بدون کم و کاست در اختیار آنان قرار گیرد.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.