اصول
1: اصل مرگآگاهی دائم عالمان دینی و انس با یاد خدا در لحظهلحظه زندگی[1]
2: اصل پیوند علم و معنویت در حیات عالمان ربانی[2]
اصول
۱: اصل مرگآگاهی دائم عالمان دینی و انس با یاد خدا در لحظهلحظه زندگی[۱]
۲: اصل پیوند علم و معنویت در حیات عالمان ربانی[۲]
۳: اصل طلب خلوت عالمان دینی برای وصال با خدا در واپسین ساعات زندگی[۳]
۴: اصل پایبندی عالمان دینی به آداب اسلامی هنگام احتضار[۴]
۴: اصل کرامت و عنایت غیبی به عالمان دینی[۵]
۵: اصل تلقی عالمان دینی از دنیا به عنوان زندان مؤمن و مرگ به عنوان رهایی[۶]
چالشها
۱: فراموشی مرگ در سبک زندگی مدرن و بیتوجهی به آمادگی برای آن[۷]
۲: گسست میان علم و معنویت در تربیت علمی جوانان[۸]
[۱] . انسانهای الهی، حتی در واپسین لحظات حیات، از ذکر خدا غافل نمیشوند و مرگ را نه وحشت، بلکه وصال میدانند.
[۲] . بحث علمی دربارهی شرح «الفیه» حتی در شب آخر عمر، نشانگر پیوندی عمیق میان دانش و تهذیب نفس در سلوک علمای حقیقی است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.