اصالت ضرورت احراز وثاقت راویان هر حدیث

اصول

۱: اصل پیش‌فرض اعتبار روایت بودن وثاقت راوی[۱]

۲: اصل لزوم توقف یا تحلیل جانبی در صورت عدم تصریح منبع رجالی به وثاقت راوی[۲]

۳: اصل معتبر بودن عمل اصحاب به روایت راویان عامی، در صورت عدم تعارض و فقدان مخالفت از امامیه[۳]

۴: اصل ناقض وثاقت نبودن اتهام به غلو یا انحراف، مادام که اثبات نشده باشد[۴]

چالش‌ها

۱: سکوت منابع رجالی دربارۀ وثاقت بسیاری از راویان[۵]

۲: کثرت راویان غیرشیعه در سلسله اسناد و تفاوت دیدگاه‌ها در اعتبار آن‌ها[۶]

[۱]. در نگاه حدیثی شیعه، ارزش و اعتبار روایت ارتباط مستقیم با وثاقت راویان دارد. اگر راویان ثقه نباشند، روایت نمی‌تواند مستند به معصوم تلقی شود و حجیت آن مخدوش است. بنابراین، ارزیابی دقیق وثاقت یا عدم وثاقت راویان از لوازم اولیۀ استناد به هر حدیث است.

[۲]. در مواردی که منابع رجالی مستقیماً وثاقت یا ضعف راوی را بیان نکرده‌اند، نمی‌توان به‌ صورت قطعی دربارۀ اعتبار روایت تصمیم گرفت، مگر با تکیه بر قرائن بیرونی مانند اکثار روایت، عمل اصحاب، یا امارات وثاقت. این تحلیل جانبی باید دقیق، محتاطانه و مبتنی بر اصول باشد.