اصالت «اصل» بودن قرآن و «متن» بودن حدیث در فقاهت و علوم حوزوی

اصول:

۱: اصل «اصل» بودن قرآن کریم در علوم حوزوی و اجتهاد شیعی[۱]

۲: اصل هم‌افزایی قرآن کریم به عنوان اصل و مرجع معارف حدیثی در فقاهت و علوم حوزوی[۲]

۳: اصل اساس‌گذاری علم اصول معرفت علوم حوزوی بر پایه قرآن کریم و روایات معصومان [۳]

۴: اصل استواری فقه شیعه بر بنیاد استنباط مستقیم از آیات الاحکام قرآن کریم[۴]

۵: اصل اعتبارسنجی روایات ظنی بر پایه محکمات قرآن کریم در فرآیند اجتهاد شیعی[۵]

۶: اصل ترجیح روایات موافق با قرآن کریم در تشخیص تعارض حدیثی در فقه شیعه[۶]

۷: اصل ابتناء منطق اجتهاد و ساختار علم اصول بر قواعد تأسیسی و امضایی قرآن کریم و عترت طاهره[۷]

[۱]. حوزه علمیه شیعه از ابتدا تا کنون، قرآن را در تمامی رشته‌های علمی حوزوی به‌عنوان منبع اصلی استنباط و تفقه قرار داده است. در این میان، استفاده از قرآن در فقه، اصول، کلام، اخلاق و دیگر رشته‌ها همواره محوری و اساسی بوده است. در این راستا، تمام معارف دینی از قرآن استخراج می‌شود و همگان در تعلیم و تعلم این کتاب آسمانی اهتمام دارند.

[۲]. قرآن کریم و عترت طاهرین همواره به‌عنوان دو منبع اصلی علم و عمل در حوزه‌های دینی مورد توجه قرار دارند. در اجتهاد و تفقه، هیچ‌کدام از این منابع نباید از قلم بیفتد و باید در کنار هم مورد استفاده قرار گیرند. این اصل در تمامی فعالیت‌های علمی و عملی حوزوی حفظ شده است.

[۳]. علم اصول، با تأسیس قواعد استنباط از قرآن و عترت، به‌عنوان مبنای علمی فقها و حوزویان شناخته می‌شود. این قواعد شامل استخراج اصول و فروع احکام و همچنین دلالت‌های مقامی آیات قرآن است. اصول این علم، بر اساس تفحص و استنباط از آیات قرآن و روایات معصومان تدوین می‌شود.